Z głębokim żalem zawiadamiamy, że 19 listopada 2024 r. odszedł od nas w wieku 101 lat prof. dr hab. inż. Stanisław Oziemski, wybitna postać w historii Wydziału Samochodów i Maszyn Roboczych Politechniki Warszawskiej, ekspert w dziedzinie budowy maszyn roboczych.

Prof. dr hab. inż. Stanisław Oziemski urodził się w 27 września 1923 roku w Warszawie. Absolwent Szkoły Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda w Warszawie, którą ukończył w 1946 roku i od tego czasu podjął pracę w charakterze asystenta w Katedrze Dźwignic. Współuczestniczył w pracach organizacyjnych służących powołaniu Wyższej Szkoły Inżynierskiej, w której objął stanowisko adiunkta, w Zakładzie Dźwignic. Po uzupełnieniu i zaliczeniu pracy dyplomowej i zdaniu egzaminu magisterskiego Stanisław Oziemski został adiunktem w Katedrze Dźwignic dołączonej do Wydziału Mechanicznego Konstrukcyjnego. Uzyskał stopień doktora nauk technicznych w 1960 roku na podstawie pracy pod tytułem: „Wpływ podrywania nosiwa z podłoża na ustrój nośny suwnic pełnośrednikowych”. W wyniku zmian organizacyjnych na Politechnice w tym samym roku Katedra, w której był zatrudniony staje się częścią Wydziału Maszyn Roboczych i Pojazdów (obecnie Wydział Samochodów i Maszyn Roboczych), gdzie otrzymał habilitację w roku 1966. W wyniku zmiany struktury katedralnej na instytutową zostaje w 1970 roku pierwszym dyrektorem Instytutu Maszyn Roboczych Ciężkich. Funkcję te pełni do roku 1973. W kadencji 1969 do 1970 pełni funkcje Prodziekana, a w latach 1970-1971 Dziekana Wydziału SiMR. W czasie swojej kadencji zainicjował i doprowadził do realizacji rozbudowy Gmachu Samochodów i Ciągników poprzez nadbudowę czwartego piętra. W tym samym okresie wybudował halę warsztatową na terenie kampusu, co w istotny sposób zwiększyło powierzchnię badawczo-dydaktyczną rozwijającemu się Wydziałowi SiMR. W roku 1981 ponownie zostaje dyrektorem IMRC i funkcję tę pełni do roku 1985. W 1988 roku otrzymuje tytuł profesora. W latach 1985 do 1990 kierował Centralnym Programem Badań Podstawowych. W 1993 roku przechodzi na emeryturę.
Równocześnie z podjęciem pracy na Uczelni prof. dr hab. inż. Stanisław Oziemski bierze aktywny udział w pracach konstrukcyjnych na rzecz odbudowującego się po wojnie przemysłu. Autor projektu technologicznego Mennicy Państwowej w Warszawie, doradca Ministerstwa Żeglugi ds. urządzeń dźwignicowych w polskich portach, projektant bazy przeładunków masowych w Świnoujściu, pirsu węglowego w Szczecinie itp. Główny projektant Biura Projektów Budownictwa Morskiego i organizator jego warszawskiego oddziału, gdzie odpowiadał za projekty infrastruktury przeładunkowej w wielu światowych portach. W latach 70. XX wieku był głównym konstruktorem nowej rodziny koparek opracowanej i produkowanej przez firmę Bumar-Waryński.
W okresie swojej współpracy z przemysłem maszynowym angażował się także w pracę organizacji naukowo-technicznych - był między innymi przewodniczącym Rady Naukowo-Technicznej Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Koparek i Hydrauliki, członkiem Rady Naukowo-Technicznej w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Maszyn Budowlanych, członkiem Rady Naukowej Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Urządzeń Mechanicznych Łabędy.
Za swoją wieloletnią działalność naukowo-dydaktyczną otrzymał szereg nagród, w tym: nagrody Ministra Oświaty i Szkolnictwa za szczególne osiągnięcia w dziedzinie badań naukowych, w dziedzinie dydaktyczno-wychowawczej. Medal KEN za zasługi dla oświaty i wychowania, Medal 40-lecia Polski Ludowej. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za twórczy wkład w zakresie budowy żurawi samojezdnych, oraz Złotym Krzyżem Zasługi za działalność wynalazczą i racjonalizatorską.
Autor licznych prac badawczo-rozwojowych w zakresie trwałości konstrukcji nośnych, niezawodności i bezpieczeństwa maszyn i oszczędności energii w maszynach budowlanych. Współautor dwudziestu patentów w zakresie konstrukcji maszyn.
Prof. dr hab. Stanisław Oziemski był promotorem około 500 prac dyplomowych, 5 prac doktorskich, oraz recenzentem jednej pracy habilitacyjnej.
Prywatnie fan narciarstwa, jazdy konnej i żeglarstwa.
Prof. dr hab. inż. Stanisław Oziemski urodził się w 27 września 1923 roku w Warszawie. Absolwent Szkoły Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda w Warszawie, którą ukończył w 1946 roku i od tego czasu podjął pracę w charakterze asystenta w Katedrze Dźwignic. Współuczestniczył w pracach organizacyjnych służących powołaniu Wyższej Szkoły Inżynierskiej, w której objął stanowisko adiunkta, w Zakładzie Dźwignic. Po uzupełnieniu i zaliczeniu pracy dyplomowej i zdaniu egzaminu magisterskiego Stanisław Oziemski został adiunktem w Katedrze Dźwignic dołączonej do Wydziału Mechanicznego Konstrukcyjnego. Uzyskał stopień doktora nauk technicznych w 1960 roku na podstawie pracy pod tytułem: „Wpływ podrywania nosiwa z podłoża na ustrój nośny suwnic pełnośrednikowych”. W wyniku zmian organizacyjnych na Politechnice w tym samym roku Katedra, w której był zatrudniony staje się częścią Wydziału Maszyn Roboczych i Pojazdów (obecnie Wydział Samochodów i Maszyn Roboczych), gdzie otrzymał habilitację w roku 1966. W wyniku zmiany struktury katedralnej na instytutową zostaje w 1970 roku pierwszym dyrektorem Instytutu Maszyn Roboczych Ciężkich. Funkcję te pełni do roku 1973. W kadencji 1969 do 1970 pełni funkcje Prodziekana, a w latach 1970-1971 Dziekana Wydziału SiMR. W czasie swojej kadencji zainicjował i doprowadził do realizacji rozbudowy Gmachu Samochodów i Ciągników poprzez nadbudowę czwartego piętra. W tym samym okresie wybudował halę warsztatową na terenie kampusu, co w istotny sposób zwiększyło powierzchnię badawczo-dydaktyczną rozwijającemu się Wydziałowi SiMR. W roku 1981 ponownie zostaje dyrektorem IMRC i funkcję tę pełni do roku 1985. W 1988 roku otrzymuje tytuł profesora. W latach 1985 do 1990 kierował Centralnym Programem Badań Podstawowych. W 1993 roku przechodzi na emeryturę.
Równocześnie z podjęciem pracy na Uczelni prof. dr hab. inż. Stanisław Oziemski bierze aktywny udział w pracach konstrukcyjnych na rzecz odbudowującego się po wojnie przemysłu. Autor projektu technologicznego Mennicy Państwowej w Warszawie, doradca Ministerstwa Żeglugi ds. urządzeń dźwignicowych w polskich portach, projektant bazy przeładunków masowych w Świnoujściu, pirsu węglowego w Szczecinie itp. Główny projektant Biura Projektów Budownictwa Morskiego i organizator jego warszawskiego oddziału, gdzie odpowiadał za projekty infrastruktury przeładunkowej w wielu światowych portach. W latach 70. XX wieku był głównym konstruktorem nowej rodziny koparek opracowanej i produkowanej przez firmę Bumar-Waryński.
W okresie swojej współpracy z przemysłem maszynowym angażował się także w pracę organizacji naukowo-technicznych - był między innymi przewodniczącym Rady Naukowo-Technicznej Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Koparek i Hydrauliki, członkiem Rady Naukowo-Technicznej w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Maszyn Budowlanych, członkiem Rady Naukowej Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Urządzeń Mechanicznych Łabędy.
Za swoją wieloletnią działalność naukowo-dydaktyczną otrzymał szereg nagród, w tym: nagrody Ministra Oświaty i Szkolnictwa za szczególne osiągnięcia w dziedzinie badań naukowych, w dziedzinie dydaktyczno-wychowawczej. Medal KEN za zasługi dla oświaty i wychowania, Medal 40-lecia Polski Ludowej. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za twórczy wkład w zakresie budowy żurawi samojezdnych, oraz Złotym Krzyżem Zasługi za działalność wynalazczą i racjonalizatorską.
Autor licznych prac badawczo-rozwojowych w zakresie trwałości konstrukcji nośnych, niezawodności i bezpieczeństwa maszyn i oszczędności energii w maszynach budowlanych. Współautor dwudziestu patentów w zakresie konstrukcji maszyn.
Prof. dr hab. Stanisław Oziemski był promotorem około 500 prac dyplomowych, 5 prac doktorskich, oraz recenzentem jednej pracy habilitacyjnej.
Prywatnie fan narciarstwa, jazdy konnej i żeglarstwa.

​